Driedaagse duiktrip op het great barrier reef

Bij aankomst in Cairns hadden we een druk programma. We moesten de bus schoonmaken, aftanken en in leveren. We moesten inchecken in het hotel, onze bagage links en rechts verspreiden en langs de duikschool om onze spullen aan te laten meten die we nodig hadden. Wonder boven wonder is alles gelukt in het korte tijdsbestek en hebben we succesvol afscheid genomen van onze trouwe bus, die ons helemaal vanaf Melbourne naar hier had gebracht. Ruim 5000 kilometer heeft t beestje ons goed behandeld!

De volgende ochtend zouden we vroeg opgehaald worden om naar de duikboot toe te gaan.
Aan boord kregen we een korte safety uitleg, waarbij we tevens ons safety nummer kregen uitgereikt. Helaas hadden we geen hut met een 2persoons bed, maar wel een hut met een stapelbed en uitzicht naar buiten!! Toen we alle spullen in de hut hadden gelegden en de 3e waarschuwing over de hobbelige rit naar het rif toe hadden gehoord, namen wij onze pilletjes en zijn we op het zonnendek gaan zitten, lekker op de wind. De zon liet zich nauwelijks zien, maar de beloofde golven waren er wel degelijk. Het duurde nog geen 5 minuten of de eerste paniekerige ogen van een aanstonds overgevende mede passagier keken mij al aan. "Hier heb je een zakje, ga daar maar zitten bij de railing en naar de horizon kijken" Onderweg sloeg de zeeziekte om zich heen en maakte zich links en rechts meester over steeds meer jammerende slachtoffers. Het werd steeds moeilijker om een vrij stukje horizon te vinden, waar je jezelf op kon concentreren, waarbij er niet een andere passagier in beeld was die zijn of haar ontbijt achterstevoren aan het eten was. Tine en ik spraken niet tot nauwelijks en wisten deze akelige aandoening redelijk buiten de deur te houden. De tocht zou zo'n 3 uur duren en 15 minuten voor aankomst moest ik er bijna aan geloven. Ik moest alle zeilen bij zetten om niet ook geveld te worden. Uiteindelijk volgende de verlossende vaart vermindering van de boot en waren we bij de Great Barrier Reef aangekomen. De deining en de golven waren hier gigantisch verminderd en je kon perfect zien dat dit door het rif kwam. Aan de "andere kant" zag je nog steeds de deining en de schuimkoppen, maar nu lagen we dus in de luwte!

De bemanning liet er geen gras over groeien en zodra de boot vast lag was het tijd voor de eerste duikbriefing. De eerste duik zou onder begeleiding van de instructeurs zijn, zodat iedereen even kon wennen aan zijn spullen en aan het rif. Toch wel een prettig idee en aan de andere kant ook lichtelijk verontrustend. De hierop volgende duiken zouden dus onder eigen begeleiding zijn... Just you and me getting lost in the big ocean. Aan de andere kant, was de eerste duik ook om duidelijk te maken dat je niet KAN verdwalen. Als je volledig de verkeerde kant op zou zwemmen, ben je na ca. 45 minuten toch door je lucht heen en zal je zo'n 400 meter van het schip af zijn. Als je dan de oranje ballon op blaast, komen ze je halen met het uitpik bootje.

Onderwater was het even wennen aan de ruimte om je heen, maar als je die eenmaal hebt geaccepteerd is het net als of je langzaam door de ruimte vliegt en andere planeten en zonnestelsel kunt bezoeken. Je moet ook wennen aan het feit dat je elkaar niet even kunt wenken. Je kan niet een geluidje maken, of even roepen om de aandacht te trekken en als jij of je buddy even af is geleid kan je best wel een eindje van elkaar terecht komen.

Tijdens de tweede duik gingen Tine en ik met z'n tweeën naar beneden. De uitleggen waren duidelijk en we durfden het aan. Eenmaal beneden aangekomen leek Tine last van haar oren te hebben en dat is iets waar je zeker tijdens het duiken erg voorzichtig mee moet zijn. Na een korte wisseling van gedachten, woorden schieten je tekort op die diepte, zijn we weer terug naar het oppervlakte gegaan om onze 2e duik voortijdig af te breken. Na wat overleg aan de oppervlakte met de dive master en andere duikers hadden we besloten tijdens de 3e duik met een ander groepje mee te gaan en voor de afdaling zeer rustig te doen. Mocht het probleem terug keren, kon Tine de duik afbreken en zou ik door kunnen zwemmen met de andere duikers. Gelukkig leek het euvel verholpen en had Tine een andere manier gevonden om te klaren, die geen oorleed veroorzaakte.

De nachtduik was fenomenaal! Nadat we lichtgevende breekstaafjes aan onze duikset hadden bevestigd en een onderwaterzaklamp hadden gekregen konden we het water in met onze gids. We begonnen gelijk lekker toen er bij het afdalen ineens een blacktip reefshark om ons heen zwom. Om de gemoederen gelijk maar te bedaren: deze haai kan tot 2,5 meter groeien en eet voornamelijk kleine en middelmatige vissen. Over het algemeen, zo zagen wij, zwemmen ze met een grote boog om duikers heen. Verder waren de kleine visjes ingeruild voor grote roof vissen en lagen er links en rechts wat schildpadden te slapen op de bodem. Op een zeker moment moesten we allemaal onze zaklamp uit doen en kon je door wild met je armen te zwaaien het water blauw doen op lichten. Schijnbaar geeft dit plankton een zwak blauw licht af wanneer het geagiteerd wordt.

Na deze wonderlijke onderwater ervaring was het tijd om het toetje te nuttigen en na een korte gezamenlijke oeh-heb-jij-die-gezien zijn we naar bed gegaan. In de afgelopen 8 uur hadden we 4 duiken gemaakt en we waren bekaf en na een potje zeeslag op zee vielen we als een blok in slaap.

De volgende dag zouden we weer 4 duiken maken, maar waar we gister 8 uur de tijd voor hadden, konden we deze keer over 12 uur uitsmeren. Iets meer tijd om tussendoor wat te ontspannen en duiken zelf voor te bereiden. We waren er al achter gekomen dat het aanhaken bij het andere groepje mensen wederzijds erg goed bevallen was, dus van de 4 duiken hebben we er 3 weer samen gedaan. 1 duik wilde we nog graag zelf doen om de uitdaging wat op te voeren en zelf verantwoordlijk te zijn voor de navigatie en niet zomaar achter iemand aan te zwemmen. Dit ging uiteraard gelijk "fout", want bij de eerste markering hadden Tine en ik al een kleine onenigheid over of we nu links- of rechtsom moesten. Gelukkig maakt het niet zo veel uit en kwamen we weer perfect bij de boot uit. Een goeie oefening dus!

Deze nachtduik was zo mogelijk nog gaver dan de vorige. De roofvissen waar nog groter en we werden omsingeld door 2 reefsharks. Ze deden nog steeds niks en bleven nog steeds op grote afstand, maar je voelt tocht wat meer adrenaline door je lijf gaan. Tijdens de zoektocht naar slapende schildpadden, was er een die ons kwam opzoeken. Ik zag hem pas toen hij tegen de rug van een mede duiker aan het aanzwemmen was, alsof hij aan het mee liften was. De beste man had het pas door, toen iedereen met zijn zaklamp naar hem scheen en de schildpad alweer afscheid genomen had. Prachtig! Deze avond hebben we dan ook geproost op de fantastische ervaring die we met elkaar hadden gedeeld.

De volgende ochtend moesten er nog even 3 duiken door geperst worden alvorens we weer terug naar Cairns zouden varen. Zeker de laatste was prachtig met hele hoge verticale koraal riffen en Nemo die zich tussen de anemonen verstopt had.

De terugtocht was beduidend relaxter dan de heen weg, aangezien we nu met de golven mee voeren. Niemand zee ziek en vooral een veel tevreden en ontspannende mensen op het zonnendek.

De dag hebben we nog even afgesloten met een hapje en een drankje in een Duits bier café.

Ik kan duiken bij iedereen aanraden!