Three Ways naar Darwin

Tijdens onze reis werden we gewezen op een aantal campsites waar we MOESTEN overnachten, aldus een van de vele Grey Nomads. De eerste na het Three Ways was de Banka Banka station. Voor zover ik heb kunnen ontdekken is "een station" een plek waar men de koeien naar toe brengt voor ze getransporteerd worden en is het als het ware het controle centrum van een stuk land dat erachter ligt. In dit geval was het een stukje land van 2000 vierkante kilometer en zouden ze de volgende ochtend het vee gaan drijven met behulp van helicopters(!). Verder was dit een van de veilige havens die je onderweg tegen kwam waar men kan overnachten. Simpele maar zeer doeltreffende douches en 's avonds scheen er wat entertainment te zijn in de vorm van Poëzie. Toch gelokt door deze vorm van kunst, besloten we te gaan luisteren naar wat deze man allemaal te dichten had. Met een grote groep mensen rond een kampvuur, in de Bush, vond ik al leuk, maar deze beste man was een echte kunstenaar! Het waren geen zware gedichten, maar hilarische verhalen in dichtvorm. De Bush Poetry is schijnbaar een overblijfsel uit de tijd dat vee nog te paard werd gedreven en de drijvers weken van huis waren. Op deze manier hadden de beste heren alsnog vertier terwijl ze onderweg waren en 's nachts rond een kampvuur moesten overnachten.

Na een heerlijke avond zijn we gaan slapen om de volgende dag vroeg op te staan om de zonsopgang te bekijken vanaf een klein heuveltje aan het kamp terrein. Hierna hebben we onze spullen gepakt en zijn we door gereden naar Daly Waters, de volgende op de lijst van aanbevelingen.

In de outback is totaal geen mobiel bereik en hebben ze zo nu en dan nog nooit van internet gehoord, maar hier had men een WiFi hotspot, waar je tegen betaling op de traagste netwerk verbinding ter wereld kon komen. Aangezien we nog geen regeling hadden getroffen om onze paspoorten met Chinese visa over te laten vliegen, moest ik even contact maken met kantoor om hier nu eindelijk uitsluitsel over te krijgen. Terwijl de mails langzaam binnen druppelden zat er ook een bij, die verwacht maar toch onverwacht kwam en dat was dat mijn tante Hanna was overleden, een week nadat mijn oom Loek was begraven. Het feit dat er zoveel roering was op het thuisfront en ik nog steeds geen telefonisch contact kon maken, viel me niet licht, maar het feit dat er zo veel familie wel thuis loopt was enige troost. Niet dat je meer kan doen als je wel thuis bent, maar dat doet er niet toe.
We hebben het digitale advies van thuis en het analoge advies van de Grey Nomads ter harte genomen en hebben een plekje gevonden op de binnenplaats van deze historische kroeg om ons eerste biertje van de Happy Hour te nemen en alvast goed zicht te hebben op het podium, alwaar een lokale artiest wat liedjes zou gaan spelen. Waar we geen rekening mee hadden gehouden, was dat tijdens onze reis de klok een half uurtje verzet had moeten worden en we mochten de volle 19 dollar afrekenen voor onze 2 pints. Na een half uur begon het werkelijke Happy Hour en het was duidelijk te merken dat alle pensionados hun klok wel goed hadden gezet, want het terras stroomde vol! Ondertussen begon ook de artiest zijn muziek te spelen en was de mix tussen slechte country muziek en aangeschoten Grey Nomads erg vermakelijk. Op een zeker moment zagen wij de man die de Bush Poetry had voorgedragen de avond en camping ervoor. Ik besloot hem even aan te spreken en mede te delen dat ik erg had genoten van deze vermakelijke vorm van kampvuur entertainment. Hij kon me mededelen dat als ik even geduld zou hebben, ik hem nog een keer kon aanschouwen (met voornamelijk dezelfde gedichten als gister, maar dat maakte me niet uit). Zijn grappige verhalen zorgde bij dit publiek voor hartelijke schater gelach en het hele publiek, including us, had het weer erg naar de zin. Na het optreden heb ik een dichtbundel gekocht van de beste man en na een kort even gesproken te hebben werden we alweer uitgenodigd om langs te komen wanneer we in de buurt van Adelaide zouden komen.

De volgende ochtend zijn we weer in de auto gestapt om naar Nitmuluk te rijden, ook wel bekend als de Katherine Gorge. Nadat we een wandeling hadden gemaakt, waarbij we er wederom achter kwamen dat het bijzonder warm kan worden in Australië hebben we besloten om een boottocht te boeken voor de volgende dag.
Deze tocht was prachtig! Buiten de prachtige natuur en indrukwekkende kloven, waren de verhalen van de gids prachtig om naar te luisteren. Rustig en ingetogen vertelde hij over de geschiedenis van het land, de aboriginal cultuur en de flora en fauna waar we langs voeren. Na een heerlijke plons bij een waterval nam hij ons mee naar muurschilderingen van zo'n 10.000 jaar oud en wist ook hier verhalen te vertellen die hielpen te zien hoe dit land 10.000 jaar geleden bewoond werd. Erg indrukwekkend! Als kers op de taart hebben we zelfs 2 wilde krokodillen gezien! Nou ja, wild... Ze lagen rustig in de zon te slapen :)

Na deze prachtige tocht zijn we doorgereden naar Edith Falls, waar je naast een mooie waterval kon kamperen. Het heeft even geduurd maar ondertussen zijn we er achter dat de middagen vooral zijn om te zwemmen en dat als je lekker wilt wandelen, je dit vooral VOOR 12 uur moet doen. De hitte begint overdag steeds verder toe te nemen en gek genoeg wordt het 's nachts steeds kouder en kouder. Een slaap begint nu zonder dekens en extra kleding en gedurende de nacht, komen daar extra dekens, extra t-shirts, joggingbroeken en sokken bij, om de temperatuur enigszins dragelijk houden.

Maar verder gaat het wel, hoor ;)